แต่งงานมา 3 ปี เรารู้สึกไม่มีความสุข ความสุข 90%ของเรา คือลูก อยากถามว่าผิดที่เราหรือสามี

เราแต่งงานกับสามีมา 3 ปี มีลูก 1คน
เราคบกันปีกว่า เกือบ2 ปี มีเเพลนกำลังจะแต่งงานกัน แต่ดันมีอะไรกันครั้งแรกก็ท้องเลย (ฟังดูเหมือนนางเอกละคร) เลยกลายเป็นท้องก่อนแต่ง พอแต่งแล้วก็ย้ายเข้าไปอยู่บ้านสามีเพราะอยู่ใกล้ที่ทำงาน เรื่องกับแม่สามีไม่เคยมีปัญหากัน แม่สามีใจดี แต่ก็พูดเยอะไปหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไร เราเข้าใจ และรู้สึกรักและเคารพแม่สามีกับพ่อสามีเหมือนพ่อแม่ตัวเอง

ช่วงที่คบกัน เคยไปเที่ยวด้วยกันบ้าง แต่ไม่บ่อย เพราะไม่มีเวลาทั้งคู่ ช่วงอยู่ที่หอพักในที่ทำงาน เขาจะชอบเอากับข้าวมาส่งให้เรากินเสมอ ช่วงที่คบกันเราก็รู้สึกได้บ้างว่าเขาค่อนข้างเอาแต่ใจ แต่เราก็พยายามรับให้ได้ มีทะเลาะกัน เคยคิดจะเลิก แต่เป็นเราเองที่เลิกไม่ได้ และเป็นฝ่ายง้อเขา

พอแต่งงานก็ใช้ชีวิตอุ้มท้อง ทั้งทำงานเป็นกะ(เป็นเวร8-16ชม.หมุนไปเรื่อยๆ) เขาก็ดูแลดี
คนซักผ้าทั้งของเขา ของเรา ของลูก จะเป็นเขาทำ เราก็ทำบ้างบางเวลาแต่หลักๆคือเขา ทำกับข้าวก็เขา กวาดบ้านช่วยกันทำ เขาก็ทำงานที่เดียวกันกับเรา ถ้านับชั่วโมงต่อเดือน ของเขาเยอะกว่าเรา เขาจะเข้าเวร 24ชม.อาทิตล่ะ 3-4วัน มีสังสรรค์กับเพื่อนบ้างบางเวลา แต่ไม่เคยไกลบ้าน ส่วนมากเพื่อนจะมาที่บ้าน เขาเป็นคนเพื่อนเยอะ ส่วนมากก็เด็กๆวัยรุ่นที่ชอบกีฬาเหมือนกัน เวลาเราป่วยเขาจะดูแลดีมาก ดูแลและทำแทนทุกอย่าง นอนเฝ้าไม่ห่าง อาบน้ำให้ก็มี

สิ่งที่เรารู้สึกอึดอัด ไม่มีความสุข คือ

-เขาไม่กระตือรือล้นที่จะเล่นกับลูก เมื่อเขาว่างแทนที่จะช่วยเราดูลูก แต่เขาเลือกที่จะไปเตะบอล ทั้งๆที่เราทำงาน ลงเวรมาก็อยากพักเหมือนกัน

-เขาเป็นคนใจร้อน รออะไรนานๆไม่ได้ อย่างตอนพาเราไปฝากท้องก็บ่นตลอดว่าที่ รพ.คนเยอะ เบื่อ แทนที่เขาจะอดทนไม่ต้องพูดออกมา เพราะเราเองก็เหนื่อยเหมือนกัน

-เราอยากพาลูกไปเล่นเพลแลนในห้างบ้าง เขาก็มีแต่ว่าวันหลังค่อยเล่น ลูกเล่นได้ไม่ถึง 10นาทีเขาก็ไม่พอใจ ไปอุ้มลูกออกมา เด็กมันอยากเล่นมันก็ร้องไห้  (ทั้งๆที่ 3-4เดือนครั้งได้มั้ง) ที่จริงลูกถ้าปล่อยให้เล่นนานๆหน่อย แล้วค่อยชวนออกมาเขาก็ไม่งอแง เขาก็ว่านอนสอนง่ายระดับนึง

-เวลาเราชวนไปงานเทศกาลต่างๆ ที่มีคนเยอะ(งานต่างจังหวัดที่เขาจัดกันส่วนมากก็จะเป็นงานตามประเพณี) เขาก็จะไม่ไป ทั้งๆที่เราอยากไป ทั้งเคลียเวรแล้วจะไปแน่ๆ เพื่อนๆไปกันหมด แต่เขาก็ไม่พาไป (เราขับรถไม่เป็น) เขาบอกว่าไม่สนุกหรอก คนเยอะ ร้อน เปลืองเงิน เปลืองน้ำมัน ให้ประหยัด

-แต่เขาอยากไปทริปถ่ายรูปกับเพื่อนที่ต่างจังหวัดก็มี กลับไปได้ และให้เหตุผลว่า เพื่อประสบการณ์ ไปดูบอลกลับไปได้ไม่เห็นบ่นเปลือง ไม่มีเราเขาก็ไปกับเพื่อน

-ช่วงหลังๆนี่พูดจาไม่น่าฟัง ทั้งน้ำเสียง หน้าตาเหมือนใส่อารมณ์ตลอด เวลาเราทำผิด หรือพูดอะไรผิด พอเราเตือนว่าพูดดีๆก็ได้ไม่ต้องพูดไพเราะเพราะพริ้งอะไร แต่พูดดีๆ ก็บอกว่าดีได้แค่นี้ ถ้ารับไม่ได้เราก็ทุกข์ไปตลอดชีวิตเขาบอก
ตัวอย่าง เราเป็นคนใช้รีโมททีวีคนสุดท้าย แล้วตื่นเช้ามามันหาไม่เจอ คือลูกอาจจะหยิบไปเล่น หรือหล่นแถวๆโซฟาก็ได้ แต่พอหาแล้วหาไม่เจอ เขาก็จะใส่อารมณ์ เหมือนมันเป็นความผิดร้ายแรง ทั้งสีหน้า น้ำเสียง แล้วก็จะทำอะไรหยิบอะไรฟึดฟัดๆน่ะ  คือเราได้ยินแล้วมันไม่อยากยินน่ะ มันเรื่องเล็กนิดเดียวเอง ค่อยๆหาก็ได้ ลูกอาจจะหยิบไปเล่นก็ได้

-เวลาจะไปเที่ยวกัน เราจะต้องเก็บกระเป๋าให้ลูก อาบน้ำให้ลูก แต่งตัวให้ลูก แล้วค่อยได้จัดการตัวเอง มันเลยทำให้เราช้า แล้วเขาก็จะบ่นว่าเราช้าตลอด หน้าเราก็ไม่ได้แต่งผมก็ยังไม่ได้หวี วิ่งขึ้นรถ ไปแต่งในรถ พอแต่งในรถก็จะบ่นว่าเศษผม ฝุ่นแป้งโดนรถ ถ้าให้เขาแต่งตัวให้ลูกมีน้อยครั้งที่เขาจะไม่อารมณ์เสียเพราะลูกจะวิ่งไปทั่ว แล้วเขาจะร้อน แล้วมาพานที่เราว่าเราช้า ว่าลูกงอแง

-เขาไม่เคยชมว่าเราสวยเลย ไม่เคยเลยจริงๆนะคะ แถมยังตำหนิการแต่งตัวของเราว่าเราไม่มีสไตน์ ใส่อันนั้นอันนี้ไม่คือ บ้างก็ว่าแต่งหน้าไม่เข้ากับชุด
-ถ้าเราพูดอะไรผิด เขาจะเถียง และไม่เคยยอม บางครั้งยอมเราบ้างก็ได้ไหม

-เขาชอบบ่นว่าเราตื่นสาย และชอบตั้งนาฬิกาปลุกตั้งแต่ตีห้าครึ่ง แต่ไม่ลุก และตั้งให้ปลุกซ้ำทุก 10นาที เพื่อ? บางอาทิตย์เราทำงานต่อกัน 7-8เวร บางวันเข้า8โมง ลง 6ทุ่ม 16ชม. เราอยากตื่นสายบ้าง เพราะเราเหนื่อย เขาก็ยังตำหนิ มันเป็นความรู้สึกว่า เหมือนเขาไม่พยายามเข้าข้างเราเลยว่าเราเหนื่อย เพราะกว่าเราจะได้ตื่นสายแบบนี้ก็มีแค่ช่วงนี้เท่านั้น อีกหน่อยลูกเข้าโรงเรียนก็ไม่ได้ตื่นสายแล้ว แต่ก่อน ลูกยังเล็ก เราให้นมลูกจากเต้า ตลอด 2 ปี กลางคืนเราต้องตื่นห่มผ้าให้ลูก ตื่นให้นมลูก กว่าจะผ่านมันมา เราหนื่อยทุกวัน บางวันตอนที่ลูกยังเล็ก ลูกร้องไห้กลางดึก เป็น 2-3 ชม.ก็เป็นเราที่ดูลูก ทั้งๆที่เราก็ต้องตื่นไปทำงานเหมือนกัน

-เวลาชวนเขาไปกินอาหารญี่ปุ่น ซึ่งเขาไม่ชอบ เขาก็จะไม่พาไป บอกว่าแพง เราชวนเขาแค่ปีละครั้งเองนะ คือเข้าใจไหมเราขอแค่ปีล่ะครั้ง  นอกจากเขาจะนึกอยากกินขึ้นมา ถึงพาเราไปเอง หรือไม่ถ้าเขาอยากกินพิชซ่าแทน เขาก็จะไปกินพิซซ่า

-เขาไม่ยอมหัดรถให้ เพราะบอกว่าขอดูพฤติกรรมในการดูแลความสะอาดรถของเราก่อน กลัวว่าเราจะใช้รถรก นี่คือสิ่งที่เขาบอก ซึ่งเราไม่รู้ว่าเขาคิดแบบนั้นจริงๆไหม เราว่ามันดูเวอร์มาก และเราขอให้เขาหัดให้หลายครั้งจนขี้เกียจพูดแล้ว

-วันเกิดของเพื่อน ลูกๆของเพื่อนทุกคนเขาจะซื้อเค้กหรือของขวัญให้ทุกคน เป็นคนไปซื้อเองทุกครั้ง แต่กับเรา เราไม่เคยได้เค้กจากเขาเลยค่ะ เคยได้ของขัวญจากเขาตอนคบกันปีแรกแค่นั้นครั้งเดียว ตอนนี้ผ่านมา 6 ปีแล้ว แม้แต่วันเกิดลูก เขาก็ไม่เคลียร์เวรออกถ้าไม่ย้ำนักย้ำหนา

-เราเคยทะเลาะกันจากอะไรหลายๆอย่างที่เราอัดอั้น เราเลยพลั้งปากออกไปขอเลิก เขาก็ยอมที่จะเลิกค่ะ มันเลยทำให้เรารู้สึกว่าเขาไม่รักเรา บวกกับที่เขาทำอะไรพูดอะไรจะไม่ค่อยแคร์ใจเราอยู่แล้ว เลยคิดไปว่าที่เขาแต่งเพราะมันพลาดมีลูก

ปัญหาเล็กๆน้อยๆพวกนี้ เราเคยปรับ เราเคยคุยกับเขาดีๆนะคะ แต่เขาก็บอกว่า เราต้องการคนที่ดีขนาดไหน เขาดีที่สุดแล้วและดีได้แค่นี้ และจะไม่ปรับอะไรทั้งนั้น ถ้าเราทนไม่ได้ เราก็จะทุกข์ไปตลอดชีวิต เขาบอก

เรายอมรับนะคะว่าเขาดี เขาดีในเรื่องช่วยเราแบ่งเบาภาระงานบ้านได้อย่างดีเยี่ยม ไม่มั่วสุมของมึนเมา ซื่อสัตย์ไม่นอกใจ แต่สิ่งที่เรารู้สึกทุกข์อยู่ทุกวันนี้คือสิ่งที่เราเล่ามานั้นแหละค่ะ เราเจอมันแทบทุกวัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราพยายามมองแต่สิ่งที่ดีในตัวเขาเพื่อข่มความไม่ดีพวกนั้น ให้มันผ่านไปในแต่ละวันในแต่ละครั้ง เพื่อใช้ชีวิตต่อไปเพื่อลูก จนบางครั้งมันทำให้เราคิดไปว่า ถ้าเขาไม่ช่วยงานบ้าน ให้เราทำเอง ถึงเราเหนื่อยอีกสักหน่อย หรือเหนื่อยเยอะกว่าเดิม แต่แลกกับการที่กลับมาบ้านแล้วพูดดีๆต่อกัน เกิดปัญหาแล้วพูดดีๆต่อกัน เวลาไปเที่ยวเราอยากไปแบบสบายใจ แบบสนุกสุดๆ โดยไม่ต้องมาทนกับอารมณ์ที่เขาแสดงออกมา เพราะมันแทรกเข้ามาในทุกบทบาทของชีวิตจริงๆนะคะ เราต้องข่มใจ เอาความดีมากลบ กลั้นน้ำตาไว้ ทุกๆครั้งจริงๆค่ะ

จนเราเกิดความเบื่อหน่าย เกิดความรู้สึกว่า เราไม่อยากจะเจอกับอารมณ์แบบนั้นอีกต่อไปแล้ว เราคิดผิด เราอยู่ในมุมมองที่ผิดไหมค่ะ หรือหลายๆครอบครัวก็เจอแบบเรา แต่เลือกที่จะมองผ่านไป หรือเรื่องที่เราเจอมันเป็นเรื่องปกติในการใช้ชีวิตคู่คะ ช่วยตอบเราทีค่ะ